Stadsdichter

het zijn die grote kleine dingen
die groots een klein verschil maken
hier op de bodem van de zee
begint de hoop bij onszelf
want natte voeten zijn
maar een dijk bij ons vandaan
zoals dit land met velen gemaakt is

kunnen we samen ook

plantaardig gaan omarmen
gezellig aan de A12 gaan plakken
massaal positieve energie opwekken
groen gaan feesten in de stemhokjes
de tegels uit de tuinen bannen
mode tijdloos duurzaam maken

maar boven alles
dat we samen durven dromen
over een echte groene toekomst
voor ons allemaal

ik geef je de wereld kado
die heb ik zomaar gevonden
in de schatkamer op de hoek
al sinds jaar en dag genesteld
in het hart van de jonge stad

ik vind er dieren die uit
oude teenslippers worden geboren
de heerlijkste blikken vol geluk
thee die smaakt naar nieuwe kansen
warme sokken die een verschil maken
en lieve tasjes met een tweede leven

het zijn eerlijk gemaakte schatten
gekocht voor een welverdiende prijs
mens en planeet een beetje blijer
in die wereld om kado te geven
en dat alles kun je zomaar vinden
in de schatkamer op de hoek

in mijn hart zing je zoals je
zelf vindt dat je gebekt bent
loop je rond in je zelfgekozen
veren, trotser dan een pauw

in mijn hart hou je van wie je wil
en hou je van wie je bent
vanzelfsprekend zonder haat
fuck de onverdraagzaamheid

in mijn hart vind je alle
kleuren van de regenboog
want iedereen hoort hier thuis
en dat hoort er vanaf te stralen

in mijn hart is het een feest
voor iedereen in of uit hun kasten
pak de spuitbus, geef me kleur want
vandaag vieren we wie we zijn

in hun highlighterharnassen
met prikstokken als lansen
en grote groene zakken
als trotse banieren in de wind
prikken ze en porren ze
tussen tegels en langs dreven
zak na zak vullend met alle
zaken die men achteloos
verliest of op de grond smijt
met vele handen maken ze samen
of alleen al het vuile werk licht

voor hun werk worden ze
bedolven door bedankjes en
spontane duimen, kinderen die
meedoen en overheidsaccolades
en natuurlijk de vragen over
waar je zo’n stok krijgen kan
want iedereen ziet het maar
niet iedereen doet er wat aan

uit ergernis en verveling
ontkiemde het zaadje voor
een gemeenschap die
zienderogen blijft groeien
de prikstokridders die
de stad verbinden
en haar laten bloeien

ik ben een tevreden opa
bovenop een paal
hierboven vang ik alle wind
en op mijn hoofd heb ik
zeven soorten schijt
maar ik heb hier wel
-eerlijk is eerlijk-
een onbetaalbaar uitzicht
een uitzicht met mijn naam erop
wat heus niet had gehoeven

wat ik elke dag weer zie
van Punter tot Waterwijk
van kustlijn tot Natuurpark
de briljante bewoners die
in alle eigenheid en oprechtheid
en soms stronteigenwijsheid
hun schouders onder alles zetten
dit zijn mensen naar mijn hart
elke dag maken ze samen
wat morgen deze stad zal zijn

vanavond is het eendjesbal
eenieder in hun sjiekste veren
om door een ringetje te halen
iedereen kent de foxtrot
wals en cha-cha-cha
want niemand danst hier
met twee linkervliezen

het Markermeer strijkt voor
deze speciale gelegenheid
haar dansvloer spiegelglad
en de wolken zorgen met
paars, roze en blauw voor
een lekker sfeertje in de lucht

de eendjes doen dit eens
per jaar, in juli want dan zijn
de avances en de eieren
en zelfs de jonkies wel lkaar
al zwemmend naar de dansvloer
het is echt dé happening
van het hele eendenjaar

nog drie Almeres voor ik thuis ben
nog zeven minuten aan omstreden drasland
ik zal de kiekendieven tellen
nog even voorbij het spookstation,
haar skelet wachtend op groei
de roze koe bij de koepel lacht me toe

ik ben de beste reiziger die
over enkele minuten in Lelystad arriveert
in een station overspannen met
polygonale rode spinnenwebben
gestut door vlinderdassen en waar
een punt een perron doorklieft
ik stap uit en zie de stad
achter schuine blauwe ramen
en ik weet dat ik weer thuis ben

de langste dag
kust de jongste stad
een hele goede nacht
lichtjes sprankelen
langs de kade
we flaneren in
restjes zonnestralen
en de horizon
beneemt ons de adem

drie dromers staan
op het laatste restje dag
bij die knik van de dijk
waar de zon haar
laatste salvo op afvuurt

hij wijst naar de leegte
voorbij strekdam en boot
ver voorbij de ijzeren wachter
en zij mijmeren mee
knikkebollende glimlachen

ik hoor niet wat ze
dromen maar ik zie
hun hersenspinsels
kringelen als melk
in zwarte koffie
zich vermengend
met de lucht

tot de zon de
horizon heeft gekust

boven het gebutste hart
van de stille jonge stad
staat de lucht poëtisch
in de fik

roze vlammen verlichten
zachtjes de rook rond
verveelde gezichten
die zich ophouden
tussen zwarte gaten
wijds en werkloos gapend
naar de straten
hun zwaartekracht
lang afgezwakt

het vuur van de hemel
straalt haast als belofte
in de ruiten spiegelt
hel-oranje hoop

zand na het zilte opgezogen
op nieuw land moet men wonen
sluis en dijk uit slijk gewonnen
geborgen is de beloofde stad
nu rest er een groot groen gat

witte pluizen besuikeren
stille oevers langs de plas
de warme meizon doet wolken
zachtroze gloeien die dansen
met het water, spiegelglad

langs de randen waden
waar de paden zijn geweest
bekeken door welgedane wilgen
een luid verstopte koekkoek
schuilt tussen hun tenen

in de ranke zwarte els
overstemt de merel hoog
de hebberige fluister
die suist vanuit de stad

glanzend dooraderd
van versteende levenslijnen
die veel ouder zijn dan
de klei waar je op rust
schelpen die doorklieft
als spoken terugstaren
naar de blauwe lucht
waar ooit het verbannen water was
meticuleus weggezogen en toen
op de millimeter gepland
met een nieuw burgerpaleis
als kroonjuweel van de overwinning
waarvan we stiekem allen weten
dat het slechts een wapenstilstand is

langs de basalten kantlijn
peinst een reus al poepend over later
schilt Jan Wolkers zijn steen
en storten visdieven zich te water

jaagt half Nederland op koopjes
ligt Michelle tussen potscherven
doen we biertjes op de blokbankjes
bij de Batavia die ligt te bederven

zingt het riet een duet met de wind
neemt de zon afscheid met elan
zit je aan de rand van het begin
met het gevoel dat alles nog